اشعار

رسیده‌ام به چه جایی، کسی چه می‌داند            رفـیق گـریه کجـایی؟ کـسی چه می‌داند

میان مایی و با ما غریبه‌ای… افـسوس            چه غفلتی! چه بلایی! کسی چه می‌داند

ســلام مـا بـه تـو ای تالـی کــتـابِ اللّه            سلام مـا به تو ای ملـجأ و اميد و پـناه
سلام ما به نـمـاز و قـنـوتِ تـو ای ماه            نـشـستـه‌ام سر راهت، در انتظارِ نگاه

ناسپـاسی‌ست اگر مـایۀ عارش باشیم            بی تفاوت به غـم ایل و تبارش باشیم
اُف به دنـیا که نشد آیـنه‌دارش باشـیم            با کدام آبـرویی روز شـمارش باشیم

تـنهـاتـرین امـام زمین، مـقـتـدای شهر            تنها، چه می‌کنی؟ تو کجایی؟ کجای شهر؟

وقـتی کـسی برای تو تب هـم نمی‌کـند            دیگر نـسـوز این همه آقا به پـای شهر

تقوا کمیتـش بی‌حضورت لنگ مانده            از این جهان آقا فـقـط نیـرنگ مانده

شوق ظهورت نیست در رأس دعاها            اما به ظاهـر ندبـه‌ها پُـر رنگ مانده

بیا که بی‌تو جهان، از گلایه لبریز است            بهار، بی‌تو به رنگ غروب پاییز است

بیا که فاجـعه می‌بارد از زمین و زمان            ز اشک و خون، دل یارانِ حق، گهر ریز است

هیچ امیدی نباشد بر من و احـوال من            مستحـق هیـچ پـروازی نـباشد بال من

كارهای من وصالت را به تاخیر افكند            بوی هجران می‌دهد پرونده اعمال من

ای آفـتاب عشق و عـدالـت شتـاب کن            باز آ قـنـوت بـاغچـه را مستجـاب کن

این خاک تشنه بی‌تو به باران نمی‌رسد            بـاغ خـزان زده بـه بـهـاران نـمی‌رسد

بی‌تو عمرم می‌رود در قهقرایِ بی‌کسی            ترس دارم از غم و درد و بلایِ بی‌کسی

پشتِ من خالی نکن تکیه به دستت داده‌ام            چون نمی‌سازد به دل؛ حال و هوایِ بی‌کسی

خواسـتم نـزدیک‌تر باشـم به آقـایم نشد            تا بگـیـرم دامن لطـف تو مـولایـم نشد

خواستم از معصیت دوری کنم، آدم شوم            بندها را وا کـنم از دست و پاهایم نشد

ای آشـنـای ایـن دل درد آشـنـای مـن            روز فـراق تـو شـده شـام عـزای من

دارم ‌دوباره‌ سر به‌هـوای تو می‌شوم            حالا که ‌نیـست‌ هـیچ‌دلی مبـتـلای من

بهار از راه می‌آید، ولى دل‌ها بهارى نیست            میان سفره‌ها عیدى، به جز چشم انتظارى نیست

نمی‌خواهم شود تحویل سالى بی‌گل رویت            بهاران جاى خود اما مرا لیل و نهارى نیست

خورده آقاجان گره بر کارِ عالم! ألعجل            عیدهـایـمان گرفـته رنگِ مـاتـم! ألعجل

برنگشتی از سفر! تحویل شد امسال هم            بی‌حضورت با دلی آکنده از غم! ألعجل

جای دارد که معـطّر بـشوم سالِ جدید            تـوبه‌ای کرده؛ مطهّر بشوم سالِ جدید

بهرِ تعـجـیلِ فـرج کاش دعـایی بـکـنم            وَ اسـیـرِ غـمِ دلـبـر بـشوم سـالِ جـدید

ما همانیم که از عشق تو غفلت کردیم            با هـمه آدمـیان غـیر تو خـلـوت کردیم

جای خالی تو را هیچکس احساس نکرد            به گمانم که به دوری تو عادت کردیم

بی‌قـراریم چـون پـریـشـانـیـم            چون پـریشان درد هجـرانـیم

بـاز هـم جـمـعه آمـد و بی‌تـو            نـدبـه‌های فـراق می‌خـوانـیـم

ای چاره‌ساز مشکل ما را تو چاره کن            بر حـال عـاشـقـان خـرابت نـظاره کن

پرده ز رخ نمی‌کشی ای ماه دل، مکش            حرفی بزن به جانب ما یک اشاره کن

گذشت عمر و نشد جز فراق قسمتِ من            خزان رسید و به سر شد بهارِ حسرتِ من

سـپرده‌ام به صَبـا سـویت آوَرَد خـبرم            دمِ سحر که گـذشت از کنارِ تربتِ من

تا دلـم در حـرم قـرب تو یـابـد راهـی            آتـشی زن کـه بـرآیـد ز وجـودم آهـی

سفر از خویش نکردم که رهم دور افتاد            ورنه تا کعـبۀ وصل تو نـبـاشد راهـی

کـم نکـن سایۀ لطفت ز سـرم آقـا جان            گرچه من جنس خرابم بخـرم آقا جان

آنـقَـدر فکر و خـیـالـم شده دنـیا دیگر            از غـم و غـصۀ تو بی‌خـبـرم آقـا جان